in dhaka (arrival: 7u20) werden we nog maar eens geconfronteerd met de stugge administratie tov. buitenlanders,
– maar van dan af aan hebben we alleen nog maar wonderbaarlijk behulpzame bangladeshi's ontmoet.
té behulpzaam zijn kan!
in de luchthaven werden we opgewacht door twee locals vd universiteit, met wie we een warrige afspraak maakten, (wij? warrig?? come on.) waardoor we een kwartier alleen met onze bagage stonden te koekeloeren.
we gingen tactvol bij een van de honderden militairen op straat staan (die dragen bamboestokken als matrak!): het land herstelt van de vorige regering en ordehandhaving is er nu redelijk strikt. onderwijl kregen we wel 117 taxi-ritten aangeboden en troepten een hoop nieuwsgierigen samen (genre, bek open en gapen). enkel mannen in het straatbeeld. bij elke HOOT die passeerde keken evel en phebes gezichtje hoopvol naar de redding(?) maar neen! ALLE bengalen toeteren in ALLE voertuigen op ELK moment, meestal 4 keer toeteren en dat ongeveer 15 keer per minuut. in belgie mag toeteren enkel als er gevaar is. in bangladesh is er altijd gevaar. een britse kolonie zijnde, wordt er normaal gezien links gereden. men is daar redelijk flexibel in. als er geen tegenligger is rijden ze plat in het midden (woohooow vrijheid) of, liefst van al, rechts. gotjah en als de tegenligger op goed 2m afstand is, wijken ze wel ff uit naar links. die bengalen kennen de afmetingen van hun auto's als geen ander, dat we hier nog geen accidenten hebben gezien is echt abnormaal, rijstrookaanduidingen hebben ze hier niet, het is eigenlijk gewoon een hoopje verkeer bij mekaar en alle voertuigen staan ongeveer op 5 tot 10 cm van elkaar toeterend en elkaar de pas afsnijdend. riksja's, vrachtwagens, auto's, cng's (driewielers die op compressed natural gas rijden), en voetgangers: een grote hutsepot.dit even terzijde hebben Reja en Imtu (onze 2 opwachters) ons toch teruggevonden en veilig naar de resthouse van Khulna University in Dhaka-centre gebracht.
na een døgddønd tukkie op glooiende matrassen van wat, beton ofzo, neemt reza ons mee naar een erg fancy restaurant (chinees, voor onze trezebezemagen), waar we de shöne shoma ontmoeten, die ons trakteert (wat al die bengalen doen, tenzij je op subtiele wijze de taka's uit hun handen rukt, en de onze ondubbelzinnig in hun decolleté ramt.) reza en shoma gaan met ons "shoppen". wij zijn vanaf dan beide fiere dragers van sari-achtigen (kamise/fotua). ps: de broek is hi-larisch.
een bezoek aan het architectuurdept. van BUET (de universiteit waar shoma studeerde) volgt. op de achtergrond klinkt mannengezang uit een minnaret. hier wordt vijf keer per dag gebeden. ondertussen is het donker geworden, en phebe en ik beginnen muggen te voelen die er niet zijn. Natuurlijk(!) zijn we onze Deet vergeten, maargoed we kruipen terug in de auto op naar de een volgende bestemming (waar we niets van weten, reja had een leuk idee, wij braaf volgend...).
riksja's hebben natuurlijk geen licht en na een helse en übergevaarlijke rit komen we aan in het oude dhaka: absurde omgeving! enkel riksja's kunnen er binnen (die lijken gemaakt uit een collage van cola-, fanta-, spriteblikjes) ergens op een pleintje in het midden van al die chaos stappen we uit. meteen een vlaag van ALLE geuren die je niet bij mekaar wil ruiken bij mekaar...open goten, eten dat op straat wordt bereid in kleine hutjes allemaal naast elkaar, rauw vlees dat te koop ligt (en er echt niet smakelijk uitziet), bengalen die jah, naar bengaal ruiken en veel meerwe volgen reja doorheen die gezellige drukte en donkerte tot die plots een piepklein deurtje binnengaat, hij wil ons het huis van zijn grootouders tonen.
waw.
een échte junglepatio waarrond 3verdiepen omhoog kronkelden.oma en opa reza bieden ons hopen fruit aan, en niet eten is een belediging. mijn darmen sputteren na een uur al flink tegen. het regenseizoen maakt van onverharde wegen een bruinige prut, en het fruit dat daarin belandt wordt met een al even bruine vod plus brede glimlach afgeveegd.opa reza spreekt verbazend goed engels, een erfenis van het koloniale verleden.
na het avondeten brengt reza ons terug naar de resthouse, en geeft ons twee kleine cadeautjes bij het afscheid - hij blijft in dhaka - : een mini-riksja en traditioneel bootje.
onze klamboes zien voor het eerst het daglicht. het plafond is natuurlijk veel te hoog, en we schakelen onze ingenieursgeest en een kapstok in om mugvrij te kunnen slapen. in phebe's klamboe drong er echter toch nog een avontuurlijke mug binnen. het volgende halfuur was ze verwikkeld in (een gevecht met) de klamboe.
's namiddags worden we bij hafiz, zijn vrouw en zijn ouders uitgenodigd op de thee. we belden shoma om te vragen wat een gepast cadeau is: bloemen en zoetigheid. dus ik met shantona de hele stad door op zoek naar snoep (een redelijk vies plakgoedje, dat graag marsepein wil zijn). de bloemen zijn ook al een grap. 70 Tk. wordt al helemaal niks meer als je ziet hoeveel rollen plakband in zo'n boeket verwerkt zitten. na een tukje trekken we onze mooiste plunje aan en vertrekken we met de twee gedrochten van cadeaus richting hafiz. de aangename veranda vraagt toch om een up-deet (ha-ha-ha). binnen staat een tafel vol inlands fruit, als kennismaking: kleine en grote, dikke en dunne mango's (hemels!), banaantjes, jackfruit (sluimerig..niet zo smakelijk), ananas (wit en zurig), guave (appel-achtig maar met pitten hard genoeg om een gebit aan te verliezen) waarop zout gestrooid werd dat naar eieren smaakt (don't ask). het is hier pikdonker om half zeven; wanneer we een riksja terug naar het hotel nemen, volgen maruf en hafiz om te zien of we veilig thuisgeraken, het is immers stroompanne (nb, het is elke dag drie keer stroompanne, wanneer de elektriciteitscentrale beslist dat het even welletjes geweest is en ze willen besparen, wordt de schakelaar omgedraaid en zit de stad een paar uur in het donker.)
