27/07

vroeg opgestaan – tofy, shantona en mony nemen ons mee naar bharat vaina, de ruine van een boeddhistisch klooster. ter plaatse geraken (de overstappen op verschillende voertuigen) is al een avontuur op zich: eerst de beruchte, door iedereen afgerade local bus, op maat van dwergjes, lilliputters, chinezen of mensen met extreem korte benen. dan overgestapt in de ”van”: een soort riksja, maar dan met een houten plank ipv zitjes, en brommerwielen + motor aan gemonteerd (ronduit louche). oeps, rivier. allemaal eruit, op de ferryboat (= een platte schuit die vol water loopt als er meer dan drie mensen op staan). shantona, die niet kan zwemmen, knijpt in onze handen en begint in het bangla te gillen om haar moeke (we kunnen ook nog net ”allah” verstaan – ”shantona, are you praying??”).
phebe wordt wild bij de aanblik van 2 tamme mini-geitjes (jonge diertjes en dito kinders vallen over het algemeen erg in de smaak). de weg naar het klooster is lang, modderig en, ondanks herhaardelijk tegenkomen van overschotten baksteen, onverhard. nochtans zijn die bengalen meester in het ’zich bezighouden met dingen’. (cfr. fie en luks ’voorgeraapte stenen’. )
vanop de ruine hebben we een magnifiek uitzicht op de voor de rest zeer platte omgeving en de teelten: jute, paddy, coconut, garnalenkweek (in uitgegraven bekkens die uit zichzelf vollopen met zout water – hetzelfde water dat hier ook uit de kranen loopt en bruinig is. huiver.)

stelling rond de schoorsteen van een baksteenoven op de weg naar het klooster

ingang van het klooster

op de top van het klooster (klik!)

graassysteem op het klooster

de regen valt met bakken uit de lucht opeens, en de dunne stof van mijn kamise wordt blijkbaar lichtjes doorschijnend, want mama shantona stormt opeens op mij af om met mijn sjaal de contouren van mijn bh te verbergen.
een baby-taxi (soort gemotoriseerde, overdekte driewieler) brengt ons alle vijf (dit is erg krap trouwens) voor 120 Tk. terug naar Khulna, zo’n 40 minuten lange rit.

we worden bij ons hotel gedropt, slapen en halfuurtje en frissen ons op want straks... trouwfeest!

na kennismaking met een hoop tantes, zussen die geen zussen maar nichten blijken te zijn (ze noemen hier zelfs mensen die totaal niks met de familie te maken hebben ’bhai’: broer), ontmoeten we shantona’s mama, die mij haar bindi cadeau geeft – inderdaad, dit wordt niet geschilderd maar is een stukje zelfklevende stof.
we worden in een kamer gezet waar de 17-jarige bruid grootgeneusringd, zwaar gemaquilleerd en een redelijk bedeesd zit te wachten op een matras onder een soort lelijk versierde partytent (denk rossi, teatro del mondo). de bruidegom zit in een andere kamer. beide hebben elkaar nog nooit gezien, laat staan geproken.
een bruiloft (moslim) duurt hier drie dagen. dit is de tweede, waar alle bezoekers volgestopt wordt met eten, en bruid en bruidegom elkaar achteraf mogen aankijken (pas na uitwisseling van de ringen).
(wegens zelf geen foto’s genomen hebben we op het internet naar een waarheidsgetrouw beeld
gezocht.)

het modale lokale, hier gelukkige, bruidspaar

we krijgen een enorm bord biryani voorgeschoteld. we bedanken voor een extra schep, wat onthaald wordt op een blik die verdiend zou zijn mocht ik hebben gezegd dat de kelner een smerig hoerenjong was. ok, voedsel afslaan gaat linea recta naar de don’ts-lijst.
we wonen de chaotische en weinig spectaculaire voedsel-en ringuitwisselingsceremonie bij, die uitdraait in een wenende bruid en dito mama. lollige bruiloft.